Quid censes in Latino fore?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Et nemo nimium beatus est; Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Equidem, sed audistine modo de Carneade? Duo Reges: constructio interrete. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis.

Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt.

Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Non semper, inquam; Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Nam quid possumus facere melius? Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis?

Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Sit enim idem caecus, debilis. Cur id non ita fit? Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Poterat autem inpune; Tum mihi Piso: Quid ergo? Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Nescio quo modo praetervolavit oratio. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Nam nec vir bonus ac iustus haberi debet qui, ne malum habeat, abstinet se ab iniuria.

Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius.

Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Quibusnam praeteritis? Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Sed nunc, quod agimus;

Is es profecto tu. In schola desinis. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Ubi ut eam caperet aut quando?